رابطه‏ علی چشم انداز آینده و خودکارآمدی با پیشرفت تحصیلی با میانجی‎گری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در دانش‏آموزان پسر دبیرستانی شهر اهواز

هدف پژوهش حاضر آزمون مدل رابطه‏ی چشم انداز آینده و خودکارآمدی با پیشرفت تحصیلی با میانجی‏گری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان پسر دبیرستانی شهر اهواز بود. جامعه‏ی آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر دبیرستانی شهر اهواز بودند که از این جامعه‏ی آماری، نمونه‏ای به تعداد 300 نفر با روش نمونه‏گیری تصادفی چند مرحله‏ای نسبتی انتخاب شدند. برای سنجش متغیر‏های پژوهش از پرسشنامه چشم انداز آینده زیمباردو و بوید، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و آدامز و پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی زیمرمن و مارتینز-پونز استفاده شد. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از تحلیل مسیر انجام گرفت. نتایج نشان داد که در کل نمونه، تمامی ضرایب مسیر بین متغیرها، از لحاظ آماری معنی دار بودند. نتایج پژوهش نشان داد مسیرهای مستقیم چشم انداز آینده به پیشرفت تحصیلی، چشم انداز آینده به راهبردهای یادگیری خودتنظیمی به لحاظ آماری معنی‏دار بودند. همچنین، مسیرهای مستقیم راهبردهای یادگیری خودتنظیمی به پیشرفت تحصیلی و نیز خودکارآمدی به راهبردهای یادگیری خودتنظیمی معنی‏دار بودند. از سوی دیگر، نتایج نشان داد رابطه غیرمستقیم چشم انداز آینده به پیشرفت تحصیلی از طریق راهبردهای یادگیری خودتنظیمی معنی‏دار بود. علاوه بر این، نتایج نشان داد که رابطه‏ خودکارآمدی با پیشرفت تحصیلی از طریق راهبردهای یادگیری خودتنظیمی معنی‏دار بود.